ΠΡΟΣ ΣΥΝΟΡΟΦΥΛΑΚΙΑ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ. (συνέχεια).( τελευταίο).
O υπεραγχωμένος προσκυνητής δεν φαινόταν και τόσο χλωμός από την απαισιόδοξη θέα του αρσανά της Ζωγράφου.Το Σαφάρι που τους βρέθηκε τον εμψύχωνε.Προσπαθούσα να κρατήσω την
O υπεραγχωμένος προσκυνητής δεν φαινόταν και τόσο χλωμός από την απαισιόδοξη θέα του αρσανά της Ζωγράφου.Το Σαφάρι που τους βρέθηκε τον εμψύχωνε.Προσπαθούσα να κρατήσω την
ψυχραιμία μου.Ο μοναχός του τελευταίου αγροτικού που χώθηκε και αυτός στα βότσαλα μου είπε με νόημα να μην περάσω.Οι οκτώ προσκυνητές μου και οι υπόλοιποι παρακολουθούσαν το ladrover 130 με κομένη ανάσα.Έβαλα τις αργές ταχύτητες και οι ρόδες άρχισαν να κυλούν σταθερά. Έφθασα στην μέση της διαδρομής.Το ράλι όμως δεν τελείωσε.Το χά'ι'δευαν το αμάξι γιά να φθάσει στο τέρμα.Τήν νίκη μέσα τους την πίστευαν.ΤΗΝ ΕΙΔΑΝ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥΣ ! Το Σαφάρι του Αγίου Γεωργίου του τροπαιοφόρου πέρασε.
Φθάσαμε στον δρόμο προς την Ι.Μ.Χιλιανδαρίου.Πήραμε στην διασταύρωση τον δρόμο για μονοξυλίτη.Για τις εγκαταστάσεις και τα αμπέλια του Τσάνταλη.Έφθασα στα μελίσσια μου Από δω και πέρα όμως όλα γιά μένα ήταν άγνωστα..Είχαμε το σχεδιάγραμμα.'Ηταν το δεύτερο ρίσκο και το παλεύαμε.Φθάσαμε στα καμένα.Ατέλειωτες εκτάσεις ντυμένες στα μαύρα.Στην άκρη του δρόμου το καβούκι μιάς χελώνας.Τα μάτια μας στον χάρτη.Από την ετοιμόροπη καμάρα με τα κεραμίδια στρίψαμε αριστερά.Να και το κάγκελο του μονοξυλίτη.Ήταν ανοιχτό.Όπως μας είπαν.Οι ανηφόρες έχουν και κατηφόρες.Να και τα πρώτα αμπέλια.Μακρυά μας η Χορμίτσα.Ρωσικό κελλί.(κάθισμα).Τα πλησιάσαμε .Οι εγκαταστάσεις του τσάνταλη δίπλα.Λίγο έλειψε μετά να χαθούμε.Οχι από δω.Γιά δες στο σχεδιάγραμμα.Νάτο το ρέμα.Πάμε αριστερά.Σε λίγο φάνηκαν από μακρυά τα σπίτια της Ουρανούπολης.Φθάσαμε στα συνοροφυλάκια.Ο αστυνόμος καθόταν στην καρέκλα έξω από το φυλάκιο.Οι προσκυνητές κατέβηκαν.Είσαι ο Θεός μας έλεγαν.Δεν τους έδεινα σημασία.Τούς άφησα και πήγα να δω το τοίχος.τον δρόμο που οδηγει στην Ουρανούπολη και τα ερείπεια της παλαιάς Μονής .Οι προσκυνηταί πήραν τον δρόμο γιά τον κόσμο(τους).Στον παράδεισο ο Θεός με το ζόρι δεν κρατάει κανένα....
Πήρα κι εγώ τον δρόμο της επώδυνης επιστροφής.Ίσως κάποια άλλη φορά ξαναεπανέλθουμε.ΤΩ ΘΕΩ Η ΔΟΞΑ.
Φθάσαμε στον δρόμο προς την Ι.Μ.Χιλιανδαρίου.Πήραμε στην διασταύρωση τον δρόμο για μονοξυλίτη.Για τις εγκαταστάσεις και τα αμπέλια του Τσάνταλη.Έφθασα στα μελίσσια μου Από δω και πέρα όμως όλα γιά μένα ήταν άγνωστα..Είχαμε το σχεδιάγραμμα.'Ηταν το δεύτερο ρίσκο και το παλεύαμε.Φθάσαμε στα καμένα.Ατέλειωτες εκτάσεις ντυμένες στα μαύρα.Στην άκρη του δρόμου το καβούκι μιάς χελώνας.Τα μάτια μας στον χάρτη.Από την ετοιμόροπη καμάρα με τα κεραμίδια στρίψαμε αριστερά.Να και το κάγκελο του μονοξυλίτη.Ήταν ανοιχτό.Όπως μας είπαν.Οι ανηφόρες έχουν και κατηφόρες.Να και τα πρώτα αμπέλια.Μακρυά μας η Χορμίτσα.Ρωσικό κελλί.(κάθισμα).Τα πλησιάσαμε .Οι εγκαταστάσεις του τσάνταλη δίπλα.Λίγο έλειψε μετά να χαθούμε.Οχι από δω.Γιά δες στο σχεδιάγραμμα.Νάτο το ρέμα.Πάμε αριστερά.Σε λίγο φάνηκαν από μακρυά τα σπίτια της Ουρανούπολης.Φθάσαμε στα συνοροφυλάκια.Ο αστυνόμος καθόταν στην καρέκλα έξω από το φυλάκιο.Οι προσκυνητές κατέβηκαν.Είσαι ο Θεός μας έλεγαν.Δεν τους έδεινα σημασία.Τούς άφησα και πήγα να δω το τοίχος.τον δρόμο που οδηγει στην Ουρανούπολη και τα ερείπεια της παλαιάς Μονής .Οι προσκυνηταί πήραν τον δρόμο γιά τον κόσμο(τους).Στον παράδεισο ο Θεός με το ζόρι δεν κρατάει κανένα....
Πήρα κι εγώ τον δρόμο της επώδυνης επιστροφής.Ίσως κάποια άλλη φορά ξαναεπανέλθουμε.ΤΩ ΘΕΩ Η ΔΟΞΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου